2 سال پیش بود که بازی «بتمن: تیمارستان آرکام» منتشر شد و توانست برخلاف پیش‌بینی‌ها، نظر بیشتر منتقدان را به خود جلب کند تا جایی که هیچ مجله یا سایت معتبری نبود که این عنوان را کاندیدای بهترین بازی سال نکند. در واقع با انتشار تیمارستان آرکام همه متوجه شدند که از روی کمیک‌ها هم می‌شود بازی خوبی ساخت که در حد بازی سال باشد. البته مرد خفاشی محبوب ما قابلیت بالای خودش در سینما را هم با «شوالیه تاریکی» نشان داده است و می‌توان گفت در میان ابرقهرمان‌ها رقیبی برای خود نمی‌بیند. بعد از این وقایع مسوولان «راک استدی» تصمیم گرفتند دنباله‌ای برای تیمارستان آرکام بسازند و این‌گونه بود که «بتمن: شهر آرکام» تایید و ساخته شد. داستان این شماره چند ماه بعد از وقایع تیمارستان اتفاق می‌افتد؛ جایی که کوئینسی شارپ، رئیس زندان سابق آرکام الان شهردار گاتام شده است و افراد شرور و خطرناک زندان مرکزی و روانی‌های تیمارستان آرکام را آزاد کرده تا شهر را محاصره کنند تا او بتواند به این شکل شهر را اداره کند. از طرفی بروس وین (بتمن) خیلی زود در مواجهه با مرد دوچهره که قصد دارد زن گربه‌ای (Catwoman) را از بین ببرد، متوجه می‌شود در شهر آرکام پروژه‌ای به نام پروتکل 10 در جریان است که توسط دکتر «هوگو استرینج» اداره می‌شود. طبق معمول بزرگ‌ترین و ترسناک‌ترین کارآگاه مخفی دنیا به شهر سر می‌زند تا ببیند چه خبر است. داستان، بسیار زیبا و تا حد زیادی به اصل و ریشه کمیک خود وفادار است و با یکی از بهترین شروع‌هایی که در تاریخ بازیسازی دیده‌اید، به صورت کاملا سینمایی و با تکنیک‌های پیشرفته نمایش داده می‌شود. شخصیت‌پردازی‌ها مثل همیشه حرف ندارد و شما در این بازی واقعا خود را جای بتمن احساس می‌کنید. ابرشخصیت خارق‌العاده جوکر باز هم هیجان‌زده‌تان می‌کند و با این که به نظر کمی ضعیف شده است، ابدا ذره‌ای از هوش و ذکاوت و استعدادش در خرابکاری کم نشده است. صحنه‌ای از بازی که جوکر همراه «هارلی کوئین» بتمن را به‌دام می‌اندازند یکی از تاثیرگذارترین صحنه‌های بازی و کاملا یادآور دیالوگی از فیلم شوالیه تاریکی است که جوکر در حالتی غالب و در جواب ابراز رضایت بتمن به مرگش توسط جوکر به او می‌گوید: «برای چی باید تو رو بکشم؟ زندگی بدون تو برای من معنی نداره. اگر تو از بین بری من افسرده می‌شم!» واقعا این گونه است. زندگی برای بتمن و جوکر بدون هم معنایی نخواهد داشت و شاید به همین دلیل است که اینقدر این داستان جذاب و پرکشش است و حالا حالاها جای کار دارد. روایت بی نظیر داستان را علاوه بر موارد ذکرشده باید مدیون صداپیشه‌های قوی هم دانست. با این که در این بازی از صداپیشه‌های اصلی در سری بتمن استفاده نشده است، ولی «کوین کانروی» و «مارک همیل» به بهترین نحو وظایفشان را انجام داده‌اند.

بازی هسته اصلی روند‌ خود را حفظ کرده و شاید در نگاه اول همه چیز تکراری به نظر بیاید. مثلا هنوز بتمن به همان شکل مصنوعی راه می‌رود یا می‌پرد. مبارزات هیچ تغییری نکرده است و کسانی که تیمارستان آرکام را بازی کرده باشند خیلی زود در این کار خبره می‌شوند و می‌توانند اچیومنت چندضرب 45 تایی را به دست بیاورند. البته مقابله با مثل‌های همچنــــان کارآگاهـی (Detective Mode) حل‌کننده بسیاری از معماها و مشکلات داخل بازی است. در این حالت هر چیز مشکوکی دیده و توسط ابررایانه بتمن آنالیز و راه حلش هم ذکر می‌شود. شاید این موضوع به مذاق بعضی‌ها مثل بنده خوش نیاید، ولی مگر مبارزه‌ها چه ایرادی داشت که نخواهیم بعد از 2 سال دوباره از انجام آن لذت ببریم؟ از طرفی تنوع دشمنان خوب است و هر کدام قلق خودشان را دارند. افرادی با باتوم‌های شوک‌دار، زره‌های مقاوم و بطری‌های سر شکسته، دشمنان شما در بازی خواهند بود. مبارزه با غول آخرها در ابتدا ممکن است گیج‌کننده باشد، ولی بعد از پیدا کردن قلق‌شان به کاری راحت تبدیل می‌شود. همچنین احساس بتمن بودن باعث می‌شود تا بیشتر دلتان بخواهد بازی را ادامه دهید. بخصوص وقتی می‌بینید می‌توانید با انواع و اقسام روش‌ها مثل استفاده از نارنجک‌های دودزا یا فریزکننده و مخفی شدن در تاریکی 20 نفر را یکجا از بین ببرید. بازی علاوه بر ماموریت‌های داستانی به قدری ماموریت جانبی دارد که تا مدت‌ها می‌توانید با آنها سرگرم بشوید. این ماموریت‌ها شامل تروفی‌های ریدلر، باز کردن قفل‌های پیشرفته و حل کردن معماهای مختلف می‌شود. با انجام ماموریت‌ها همچنین پاکسازی شهر از روانی‌ها و اشرار، امتیاز تجربه به دست می‌آورید که می‌توانید توانایی‌ و قابلیت های خود را قوی‌تر هم بکنید. همچنین مثل بازی‌های گذشته قسمت‌های چالشی هم در بازی وجود دارد که با انجام آنها می‌توانید مهارت‌های خود را تقویت کنید.